Ανθρωπιά ρε ... Βουβή γλώσσα επικοινωνίας των λαών όλου του κόσμου

Ο Ιλία, ένα ζωηρό παιδάκι, με μακριά μπουκλέ μαλιά και συνεχώς πατίνια στα πόδια, έχει γίνει κολλητάρι με τον Δημητράκη μου, εδώ και τέσσερις μήνες που πρωτοπήγε στο σχολείο της γειτονιάς μου.

Ρώσικης καταγωγής, δεν μίλαγε γρί Γαλλικά, και όλοι οι συμμαθητές του Δημήτρη, στην αρχή τον απέφευγαν.

Είχαν πρόβλημα επικοινωνίας....

Ο Δημήτρης τον έκανε φίλο και εδώ και ένα τετράμηνο, κάθε απόγευμα γύρω στις τέσσερις, τον προσκαλεί στο σπίτι και παίζουνε παρέα, στο Ιντερνετ ή στο δωμάτιο του γιού μου.

Τον βοηθάει στα Γαλλικά και στο διάβασμα των μαθημάτων της επόμενης μέρας.

Τους βλέπω κάθε μέρα, είναι αγαπημένοι.

Από κουβέντες που έκανε ο Δημήτρης με τον Ιλία και μου τις μετέφερε, ο πατέρας του έφυγε πριν κάνα εξάμηνο από την Κριμαία αλλά η μάννα του έχει μείνει εκεί.

Ο πατέρας του είναι άνεργος στο Στρασβούργο και επιβιώνει με κάποια μεροκάμματα που κάνει, βάφοντας τοίχους η μεταφέροντας πράγματα.

Λείπει όλη μέρα από το σπίτι και το παιδί μεγαλώνει μόνο του.

Είναι μαθηματικός, μου έχει πεί ο Δημήτρης, αλλά δεν μπορεί να βρεί δουλειά γιατί δεν ξέρει πολύ καλά τα Γαλλικά.

Δεν τον έχω δεί ποτέ στη φάτσα, μόνο την φωνή του έχω ακούσει όταν παίρνει τηλέφωνο, γύρω στις οκτώ το βράδυ, για να συνεννοηθεί στα Ρώσικα με τον Ιλία και νάλθει να τον παραλάβει.

Γαλλικά σπαστά, φωνή βαρειά και κουρασμένη με εμφανώς Ρωσική "αξάν".

Διαισθητικά κατάλαβα ότι πρόκειται για έναν κουρασμένο- απελπισμένο θάλεγα- άνθρωπο,που βρίσκεται σε αδιέξοδο.

Στα πρώτα του τηλέφωνα, μίλαγε κοφτά και αυστηρά θάλεγα, ζητούσε το γιό του και μετά τίποτα.

Ενα απόγευμα, εδώ και κάνα δίμηνο, πρότεινα στα παιδιά να τους φτιάξω από ένα σάντουϊτς, μ' ένα σοκολατούχο γάλα ή χυμό.

Ο Ιλία κοίταξε τον Δημήτρη αν συμφωνεί και όταν ο γιός μου είπε ναί, συγκατάνευσε κι' αυτός στην αποδοχή της ...προσφοράς.

Με όση διακριτικότητα μπορούσα, παρατήρησα τον Ιλία, με πόση βουλιμία καταβρόχθισε το σάντουϊτς και ήπιε το σοκολατούχο και δεν χρειάσθηκε πολύς κόπος για να καταλάβω ότι το παιδί ...πεινάει.

Από τότε, κάθε βράδυ στις επτά, διακόπτω το παιχνίδι τους και τους ρωτάω αν θέλουν να τους φτιάξω σάντουϊτς και να πιούν ένα σοκολατούχο ή ένα χυμό.

Από τότε, κάθε βράδυ στις οκτώ, ο Ιλία φεύγει με τα πατίνια του, χορτασμένος και ευχαριστημένος, να βρεί τον πατέρα του, που τον περιμένει μερικά μέτρα έξω από το σπίτι.

Τις τελευταίες εβδομάδες, μου φάνηκε ότι στην ομιλία του από το τηλέφωνο, ο πατέρας του Ιλία, μου μετέδιδε ένα βουβό και αξιοπρεπές ευχαριστώ, η φωνή του είχε γίνει πιο γλυκιά και σαν να είχαν φτιάξει και τα γαλλικά του.

Ούτε εγω πάντως αλλά ούτε ο γιός μου ξέρουμε Ρώσικα....

του Νίκου Ρούσση