Μέχρι εκεί μπορούσες

Μέχρι εκεί μπορούσες να δώσεις. Όχι γενικά. Σε μένα. Για μένα. Σε άλλους δίνεις πολλά περισσότερα. Εκεί καταλήγω πια όταν σε σκέφτομαι. Και μια πίκρα την έχω, ρε μάτια μου, γιατί εγώ για σένα μπορούσα τα πάντα. Δεν έβαζα ποτέ όρια σε αυτά που ένιωθα. Αν μου έλεγες να πεθάνω για σένα, θα το έκανα. Αν μου έλεγες να ζήσω μαζί σου μόνο με μία κουβέρτα και τ’ αστέρια μόνο πάνω από το κεφάλι μας και πάλι θα το έκανα. Φτάνει να με κρατούσες αγκαλιά.

Εσύ; Εσύ δεν μπορούσες να κάνεις ούτε ένα βήμα παραπάνω απ’ τη ζώνη ασφαλείας σου. Δεν ήθελες. Είχες πολλά να χάσεις και πολύ λίγα να κερδίσεις από μένα. Την ίδια ώρα που τα μάτια σου μ’ εκλιπαρούσαν να μείνω, τα λόγια σου έσπρωχναν στον γκρεμό. Έβαλες φραγμούς στα αισθήματά σου για να μη τρέχουν ανεξέλεγκτα. Έβαλες χαλινάρι σε όσα ένιωθες κι όποια ταραχή σου προκαλούσα και τα κρατούσες εκεί, δεμένα και καταπιεσμένα, να είσαι σίγουρος πως δε θα με βρουν για να με αγαπήσουν.

Δεν ήταν ότι δεν μπορούσες. Απλώς δεν ήθελες, μάτια μου, να μ’ αγαπήσεις. Κι αναρωτιέμαι. Τόσο λίγο ήταν για σένα αυτό που είχα να δώσω; Τόσο λάθος ήμουν;

Μέχρι εκεί μπορούσες τελικά. Πάντα εκεί θα καταλήγω, γι’ αυτό ώρα να φεύγω. Φεύγω γιατί κατάλαβα ότι τα τείχη σου δεν πρόκειται να πέσουν ούτε με μία ζωή πολιορκίας. Κι εγώ έχω μόνο μία ζωή. Δεν έχω δεύτερη. Αυτή τη μία πρέπει να τη ζήσω, έτσι ώστε αν τύχει να κοιτάξω πίσω, να μην έχω να θυμάμαι μόνο πόνο κι ένα δωμάτιο άδειο. Δεν κουράστηκα να παλεύω για σένα. Όμως, δεν μπορώ άλλο να δίνω μόνος μου όλες τις μάχες και πάντα να χάνω. Έχω ξεμείνει από αποθέματα και μου δίνεις λίγες μόνο σταγόνες ελπίδας. Δε μου αρκούν για ν’ αντέξω.

Αυτό ήσουν για μένα. Ένα «μέχρι εκεί μπορούσες». Και σήμερα το κατανοώ απόλυτα. Ο καθένας βάζει τις δικές του προτεραιότητες και παλεύει γι’ αυτά που θεωρεί πιο σημαντικά. Έχω εξάλλου μάθει ότι δεν υπάρχει «δεν μπορώ» στη ζωή. Υπάρχει μόνο το «δεν μπορώ για σένα». Υπήρχαν, λοιπόν, πάντα οι άλλοι στη ζωή σου, που λένε παρεμπιπτόντως ότι είσαι καλό παιδί κι εγώ κάπου στο τέλος που σε γνώρισα μόνο μέσα απ’ τις φυγές σου.

Λοιπόν, μάτια μου, σου διευκολύνω τη θέση σου και φεύγω. Δεν είχες ούτε το θάρρος να με διώξεις, μέχρι που σ’ ανάγκασα να το κάνεις. Τώρα ξέρω ότι μέχρι εκεί μπορούσες και σου λέω ευχαριστώ ακόμη και γι’ αυτά τα λίγα που μου έδωσες, αφού για μένα σήμαιναν τόσα πολλά.

Γράφει η Πράξια Αρέστη



Πηγή : pillowfights.gr