Αχ στιγμή μου, η πληρότητα δε θα είναι ποτέ αρκετή…

Τον τελευταίο καιρό ακούς τους περισσότερους από εμάς να μονολογούν, μα τι γρήγορα που φεύγουν οι ημέρες, με μια απορία ζωγραφισμένη στην έκφραση τους και μια λαχτάρα ελπίζοντας να πάρουν μια απάντηση διαφορετική. Να τους πει κάποιος πως δεν είναι έτσι τελικά. Μάταια όμως.

Αν έχουμε την εντύπωση πως οι ημέρες φεύγουν γρήγορα, ίσως και να περνάμε ευχάριστα και γι’ αυτό δεν καταλαβαίνουμε καν πως έφυγαν. Ίσως όμως και να είμαστε τόσο απασχολημένοι με την καθημερινότητα μας, που ξεχνάμε να δούμε τις μικρές λεπτομέρειες της ζωής. Λεπτομέρειες που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο κλείνουν μέσα τους, το απόσταγμα της ευτυχίας που οι περισσότεροι ψάχνουν σε λάθος μέρος.

Έτσι, περνάνε γρήγορα οι στιγμές μας και εμείς δεν τις βλέπουμε καν. Δεν βλέπουμε για παράδειγμα ποιος περνάει δίπλα μας στο δρόμο, ξεχάσαμε να βγαίνουμε έξω και να λέμε μια καλημέρα στον συνάνθρωπό μας. Ξέρουμε μόνο να τρέχουμε πανικόβλητοι να προλάβουμε τις δουλειές μας, γιατί ο χρόνος πιέζει τον καθένα από εμάς, όπως η μέγγενη.

Πόσοι τυγχάνει να περάσουν έξω από έναν παιδότοπο για παράδειγμα και να μην τον προσέξουν καν. Απορροφημένοι στις σκοτούρες τους, τον προσπερνούν σαν να ήταν ένα κτίριο ανύπαρκτο, μια σκιά. Κι ας βρίσκονται εκεί τόσες παιδικές φωνές ικανές να κάνουν και τον τελευταίο παγερά αδιάφορο να σταματήσει για λίγο και να χαμογελάσει με όλη του την καρδιά.

Και να ήταν μόνο αυτό.

Πόσοι βρήκαν λίγο χρόνο για να παρατηρήσουν την τελευταία πανσέληνο ρε παιδί μου έστω από περιέργεια, τα χρώματα του ουρανού όταν νυχτώνει. Να δουν τη θάλασσα, την δύση του ηλίου. Κι αν δε κάνουν αυτά που θεωρούνται και πιο εύκολα και προσιτά, πώς να βρουν μετά χρόνο για έναν καφέ με φίλους, πώς να ψάξουν να βρουν χρόνο για μια λέξη σημαντική για κάποιον ή για μια κίνηση ανθρωπιάς.

Κάποιος μου έλεγε, κάνε εσύ το καλό και μη σκέφτεσαι όλα τα άλλα που ακολουθούν της πράξης αυτής. Ακόμη κι αν νιώσεις αδικημένος, χαμένος δε θα βγεις.

Αργούμε να ξυπνήσουμε, εκτιμάμε τις μικρές καθημερινές στιγμές όταν είναι πλέον αργά. Πρέπει να καταλάβουμε πως η ζωή είναι μικρή, όλα είναι ρευστά. Προλαβαίνεις δεν προλαβαίνεις.

Αχ, στιγμή μου. Τελικά η πληρότητα δε θα είναι ποτέ αρκετή. Για τους θνητούς. 

Γράφει η  Παρασκευή Χατζή

Πηγή : anapnoes.gr